Afval is een grondstof, geen brandstof Van 21 tot 29 november 'vierde' Europa de week van afvalvermindering. Al zouden we in de toekomst beter spreken van de week van afvalopwaardering. Of we kunnen in het geval van Brussel en Vlaanderen kiezen voor de gewestelijke week van de afvalverbranding. Want dat doen we. In plaats van het afval op te waarderen, stoken we het op. Van de anderhalf miljoen ton afval dat we verbranden, blijft er na verbranding sowieso 300.000 kg restafval over. Toegegeven, een vermindering. Maar er blijft nog een hele hoop afval over. Nuja, vermindering.  Die 1,2 ton afval die tijdens de verbranding verdwijnt, gaat natuurlijk ook ergens naartoe. Ondanks alle regulering en filters, komt een heel pak daarvan gewoon in de lucht. En dus in onze longen. Fijn stof, dioxines, zware metalen en nog een hoop andere giftige stoffen eindigen zo in ons leefmilieu en ons lichaam. Luchtvervuiling kost ons land jaarlijks 15 miljard euro.

 

Steun voor oude, vervuilende technologie

Toch doen de Vlaamse en Brusselse regering hun uiterste best om afvalverbranding als een groene technologie te presenteren. In Vlaanderen krijgen afvalverbrandingsovens al een tijd lang groene stroomcertificaten en nu wil Brussel ook mee op de kar springen. "Het rentabiliseren van bestaande infrastructuur," noemt men dat dan. Wij noemen dat: de burger laten betalen voor slecht afvalbeleid. U betaalt zelfs twee keer: een keer cash via de Turteltaks voor groene stroomcertificaten en een keer met uw gezondheid.

Oorspronkelijk waren deze groene stroomcertificaten ingevoerd om nieuwe, groene technologie te steunen, maar dat is voor de huidige regeringen duidelijk van ondergeschikt belang. Verbrandingsovens stoten per megawatt-uur aan opgewekte energie meer CO2 uit dan eender welke elektriciteitscentrale, inclusief steenkoolcentrales. Hoezo groen? Bovendien zijn de verbrandingsovens waar Brussel nu groene stroomcertificaten voor wil al meer dan 30 jaar oud. Hoezo vernieuwend?

 

Geen steun voor vernieuwend burgerinitiatief

Echt vernieuwend zou zijn om afval niet als brandstof, maar als grondstof te zien. De Centrale Raad voor het Bedrijfsleven berekende onlangs nog dat dit heel wat banen zou opleveren: voor 1000 ton elektronisch afval creëert herstellen meer dan 200 jobs, recycleren 15 jobs en verbranden één enkele baan. Goed voor het milieu, goed voor de werkgelegenheid. Dit is de win-win die elke politicus zou moeten zoeken.

Maar wat doet de Vlaamse regering? Ze schrapt de steun voor Repair Cafés. Afgelopen jaar waren die Repair Cafés goed voor 320 bijeenkomsten, 5120 vrijwilligers, 9800 herstelde spullen en een CO2-besparing van 50 ton. Volledig terecht ontvingen ze in 2014 dan ook de Vlaamse Prijs voor het Vrijwilligerswerk. Al deze argumenten bleken echter onvoldoende om de Vlaamse overheid te overtuigen dit vernieuwend initiatief blijvend te ondersteunen.

In plaats van de kringloopinitiatieven van haar burgers te steunen, kiest de regering dus  voor een lineair beleid van kopen ? gebruiken ? dumpen. Het is hoog tijd om dat beleid volledig om te zwaaien.